duża rodzina

Gabaryty młodego byczka - i dajmy a to stwierdza że NIE jedzie. Ponieważ zostawienie go samego jest nagrodą za bunt, rozpieprza nam plany, bo my też zostajemy. Do samochodu JUŻ się nie zaniesie....

Sam wie, że sobie nagrabił... Pokuta będzie sroga.

Ale - co robicie jak takie coś ma miejsce, a nastolatek MUSI jechać i Wy też? W łeb patelnią? Strzał z substancji usypiającej?

_________________
Odważni żyją krótko, ale ostrożni nie żyją wcale

Staram się najpierw mocno rozważyć, czy musi, żeby nie znaleźć się w sytuacji jak powyżej Bo o te sytuacje coraz łatwiej.

uznając, że taki wyjazd jest absolutną koniecznością i zostawienie dziecka w domu nie wchodzi w grę - jeżeli się da -to perswazja i przekonywanie aż do skutku (oczywiście bez przemocy fizycznej - raczej z odwołaniem do rozumu i do serca) - lepiej bez krzyku, choć dobrze wiem, że nie zawsze wychodzi...

jeżeli się nie da - zostajemy i dajemy wyraźny sygnał o sprawionej nam przykrości oraz zarysowujemy konsekwencje - po to by uniknąć podobnych zdarzeń w przyszłości. -kara musi być wyraźna (np. nie idziesz na ważny koncert, nie jedziesz z nami na jakiś fajny wypad)

przeżyłem niedawno podobną historię - szlag trafił całe domostwo - kara była i póki co jest spokój

takie spięcie pokazało też, że jakimś rozwiązaniem jest odpowiednio wczesne przygotowanie nastolatka (nastaw się, że za tydzień jedziemy do... zaplanuj sobie... )

_________________
https://dudi2001.wordpress.com/

Mamy przerobione, zresztą nie widzę potrzeby ciągnięcia swoich dzieci wszędzie, raczej sami zabiegają o niektóre wyjścia czy wyjazdy

Chodzi mi właśnie o konkretną opisaną sytuację... Niby wszystko uzgodnione, a w kluczowej chwili FOCH i NIE. Zero backupu, nie do zrobienia na szybko. Teraz tylko popsuł dzień, ale co zrobić jak MUSI pójść/pojechać?

_________________
Odważni żyją krótko, ale ostrożni nie żyją wcale

Córka, lat dwanaście i pół. W podobne sytuacji mąż mówi: jak nie pójdziesz, to cię zaniosę, wszyscy sąsiedzi staną w oknach.

Wiem, że można to łatwo skrytykować z różnych względów. Ja już się nie bawię w cacy-cacy. Kiedy się rozmawia i tłumaczy to się rozmawia, a jak trzeba i to szybko, no to tak i już

Nie wiem, jakich gabarytów jest Twoja córa, ale podejrzewam, że w przypadku naszego syna przemoc bezpośrednia już nie obyłaby się bez strat materialnych w otoczeniu . Radę byśmy jeszcze dali, ale za rok to już będzie po prostu spory młody facet. Już teraz jest zresztą . No i wie o tym.
Abstrahując od tego, że nie akceptujemy takich metod, została przekroczona pewna granica możliwości fizycznego wymuszenia czegoś (jak mówię - nie korzystaliśmy). Trzeba sobie radzić inaczej - takiego argumentu jak Wy nie użyjemy .

_________________
Odważni żyją krótko, ale ostrożni nie żyją wcale

No to jesteście w kropce Nie podpowiem, bo jeszcze tego nie przerobiłam.
Dodam, że konieczności zaniesienia pannicy nie było, sam pomysł na wyobraźnię zadziałał skutecznie.

Może z tytułu egzotycznosci argumentu zadziałało
Mój rozbójnik jeszcze "formalnie" nie ma 12 skończonych, a już kawał faceta z niego Wygląda poważnie, podobno jest bardzo "do przodu", ale odbija mu po dziecięcemu. Czasem właśnie przez to, że jest taki rozgarnięty, samodzielny i ogarnięty (bo pochwalić jest za co), zapominamy, jaki to jeszcze dzieciuch... Z racji "najstarszości" chyba za bardzo wszedł w buty regularnego nastolatka i nabył przywilejów i pewności siebie

_________________
Odważni żyją krótko, ale ostrożni nie żyją wcale

he he, dobre, zakładając jakiś humor i wyczucie sytuacji - ale z chłopakami rzeczywiście nie wypali.. no i z dwunastolatką to jeszcze jak cię mogę, ale z pietnastolatką już nie da rady :)

* * *

rzecz w tym, że chyba nie ma gotowej recepty - są niby strategie wychowawcze i "jak wywierać wpływ", i dziesiątki mądrych książek, i programy typu "superniania" - ale w danym momencie kiedy "coś trzeba natychmiast zrobić" bardzo często człowiek ma pustkę w głowie - do tego dochodzi element zaskoczenia i niefajne emocje. Co zadziała? bardzo trudno cokolwiek podpowiedzieć -możemy tylko trzymać za siebie kciuki

a ratunkiem - rodzicielska intuicja - często się udaje, ale czasem nie - ale zawsze przybywa do kolekcji kolejne doświadczenie , które można jakoś później wykorzystać .

_________________
https://dudi2001.wordpress.com/

a ja sie podepnę z nieco inną kwestią, chcielibysmy najmłodsza lat rok i dwa tygodnie wychowywac podobnie jak starsze, czyli pokazywac granice itd.... tyle że to strasznie trudne, nie tyle dla mnie ( bo ja jestem wiekszośc czasu z dziecmi) zeby jej czegoś zabronic, czy nie dać, co mam jej obronców w postaci starszych, najmłodsza potrafi tak płakać, jęczec, ma cały arsenał róznych dźwiękowo-fizycznych zachowań, że starsze wymiękają i ja zostaje na polu walki nie z 1 terrorystką tylko z terrorystka i jej dwoma pomocnikami, " mamo no daj jej nie widzisz jak ona płacze" . " mamo nie wytrzymam, pozwól jej... " " mamo nie bądź dla niej taka niedobra"
i tłumaczenie starszym, że małe dziecko musi znac granice, że nie mozemy jej dawac wszystkiego i na wszystko pozwalać pomaga do następnego razu jak sobie radziliście w takich sytuacjach, w ogóle sie u was tak zdarzało? Może to przez ta dużą różnice wieku miedzy dwójką a najmłodszą, hmmm

_________________
...sens w ogóle nie wchodzi w grę.Ja nie mam sensu, Ty nie masz sensu, żaden jedzenia kęs nie ma sensu.
Gry są bez sensu, sny są bez sensu, nawet- niestety- sens nie ma sensu…

U nas córka też próbuje w ten sposób wstawiać się za braćmi. Tłumaczę podobnie plus dodaję, że to rodzice decydują w sprawach wychowania a nie rodzeństwo. I tak powtarzam średnio raz dziennie. Nie utrwala się

Monika, myśmy raz zbuntowane zostawili - pozostałe dzieci dostały dodatkowe atrakcje - w stylu nienawiedzany McDonald, nieplanowany basen Złosliwe nieco to było.I skuteczne.Potem nigdy do końca nie wiedzieli. ile mozna stracić!
Nie martw się, co za rok będzie - wykombinuje nowe opcje.A potem mu przejdzie.

Isia - tak zrobiliśmy, tylko z opóźnieniem . Póki co najlepiej działa ... widok wielkiej REALNEJ marchewki przechodzącej tuż koło nosa.

_________________
Odważni żyją krótko, ale ostrożni nie żyją wcale

W takich sytuacjach przypominam sobie stwierdzenie teściowej nt. wychowywania "DZIECI MUSZĄ BYĆ POSŁUSZNE" ....i zawsze w sytuacjach podbramkowych (jak wyżej) ten tekst dzwoni mi w uszach

nigdy nie zgadzałam się na to hasło przewodnie i posłuszeństwo nade wszystko ,.... ale to znacznie ułatwia życie rodzica nieprawdaż

_________________
Gdy na nic nie liczymy, niczego nie będziemy żałować - odnajdziemy satysfakcję w tym, co otrzymamy. Będziemy szczęśliwi.

Moniko, a dlaczego nie mógł zostać? Dla zasady?

Ja nie mam takich dylematów, bo starsze dzieciaki już zostają, jak nie mają ochoty jechać, to nie jadą. Nie mam z tym problemu, nawet, jak zmieniają zdanie w ostatniej chwili. Zachęcam, ale nie narzucam.

Ja też czasem w ostatniej chwili zmieniam plany, bo mi się odechciewa czegoś

A tak w ogóle to witam was ponownie. Znowu jestem mamą pracującą w domu, więc jest szansa, że będę zaglądać częściej.

_________________
"Dzieci są jak walizka, ile włożysz, tyle wyjmiesz". Eichelberger.

Widzę, że macie strategię unikania konfrontacji

A jak już do niej dochodzi? Bardziej mi chodziło o sprytne sposoby na taką okoliczność, jakich sie "dorobiliście"
Witaj, Alu

_________________
Odważni żyją krótko, ale ostrożni nie żyją wcale

Chyba czasem trudno np wyjechac na 2 tygodnie z cała rodzina i zostawić delikwenta samego w domu... mnie sie wydaje że nawet 15 letniego dziecka bym na tyle nie zostawiła, ba nawet na 3 dni, na 1 dzień to max ...

_________________
...sens w ogóle nie wchodzi w grę.Ja nie mam sensu, Ty nie masz sensu, żaden jedzenia kęs nie ma sensu.
Gry są bez sensu, sny są bez sensu, nawet- niestety- sens nie ma sensu…